Şehirler...

 Her şehrin bir cinsiyeti vardır.        Ankara erkektir mesela... Resmi,mesafeli,ciddi tüm ailenin
soyadını büyük bir gurur ve kibirle taşıyan,siyah takım elbiseli,kırmızı kravatlı asil bir erkek...
   İzmir; küçük bir kız çocuğudur. Saçlarında denizi taşıyan... Tokalardan kendine kordon yapan, zarif gemilerin açıkta dolaştığı...
   İstanbul; genç ve güzel bir kadındır. Ateşli cazibesine kadın-erkek herkesin hayran kaldığı tanrılaşmış bir kadın...
   Konya; erkektir.Tanrıyı 'Beni benden öte bilen' olarak tanımlayan Mevlanadır Konya...
   Kayseri kadındır. Evinin dişinden tırnağından artan üç kuruşuyla gider un alır evine... Kocası ve çocukları eve geldiğinde ev mis gibi mantı kokar.
   Çanakkale erkektir. Düşman boğaza geldiğinde ona 'Dur yolcu! Bilmeden gelip bastığın bu toprak bir devrin battığı yerdir. Eğil de kulak ver; Bu sessiz yığın bir vatan kalbinin attığı yerdir.' diyen, ayağında incecik çarıklarıyla, minik bedeniyle şehit düşen,boy olarak küçük ancak tüm dünyayı kendine hayran bırakan kocaman yüreğiyle 14 yaşındaki Mehmetçiktir.
   Rize kadındır. 'Çayelin'den öteye giderum yali yali' türküsünü söyleyerek çay toplayan çalışkan Karadeniz kadınıdır.
   Adana erkektir.Sert görünmeye çalışan bir babadır. Kebabının piştiği mangal gibi yüreği ama yufka gibi bir kalbi vardır.
   Bursa kadındır. Evladı Osmanlının en çelimsiz halinde ayakta durmayı, yürümeyi öğretmiştir, buna karşın osmanlı devlet, imparatorluk olur da dönüp bakmaz annesi Bursa'ya.
   Eskişehir erkektir. 15'inde boyu büyümüş kendi büyümemiş haliyle kan ter içinde sokak maçından aç susuz eve gelip kapı eşiğinde 'anneee! acıktım!' diye bağıran ergen çocuktur.
   Bolu kadındır. Eskişehir aç susuz 'acıktım!' diye bütün mahalleyi inletirken ''Sus, Kilis uyuyor. annem de yok evde Niğde Teyzeye gitti. Yürü elini yüzünü yıka, üzerini değiştir gel mutfağa'' Eskişehir'i susturan, evi çekip çeviren, okutulmamış abladır. Hep bir yerinde acısı kalmıştır lise mezunu olmanın da yine de ah etmez.