Şehit...

Bir anne, komşularının kollarında 'Evladım!..' diye ağlıyor...
Bir baba sözde fark ettirmiyor ama köşede gizli gizli, için için o da ağlıyor...
Bir evlat...
Ölen belki küçüğü, belki büyüğü fark etmez. Küçük yeğeni varsa o küçücük çocuğun eline verirler çerçeveyi 'Taşıyacaksın bunu, ağlamadan sızlanmadan önde gideceksin. Dimdik, gururla...'
Sonra evinin penceresine asarlar büyükçe bir bayrak... Bir çift ayakkabısı konur kapıya... İhtiyacı olan alsın, giysin, dua okusun diye...
Belki evlidir de şehit...
Çocuğu vardır...
İlk başta anlamaz minik yüreği, babası geri gelecek zanneder...
Askerden gelecek ve yine tutacaktır onun elini...
Eşi...
Aşkını,arkadaşını, varlığını, yüreğini almışlardır ondan...
Başında siyah bir şifon bir örtü, gözünde kocaman, siyah gözlüklerle ağlar...
Ağır ağır...
Sakin sakin...
Bazen taşar içi...
Sesi göğü deler arsızca...
Feryatları oradaki herkesin içini sızlatır...
Ağır bir vida dönmeye başlar yüreğinde, döndükçe yakar içini...